Vlinder is suïcidaal. Ze kampt al sinds haar vroegste jeugd met grote angsten. Op haar achtste jaar heeft ze al zelfmoordgedachten. Ze fluistert haar moeder Heidy toe dat ze een kruispunt weet waar altijd grote vrachtwagens rijden met hoge snelheid. Haar moeders hart breekt. Een lange zoektocht naar hulp begint. Maar dat mag niet baten.
Op haar achttiende onderneemt Vlinder een zelfmoordpoging. Tot haar grote frustratie lukt het niet om diep genoeg in haar eigen vlees te snijden. Heidy maakt harde afspraken met Vlinder. Ze moet het haar moeder laten weten als ze weer een poging wil wagen. En ze moet haar moeder beloven dat ze het niet meer zal doen totdat ze zeker weten dat hulp niet mogelijk is. En Heidy wil erbij zijn als ze er toch voor kiest. Vlinder mag die dodengang niet alleen gaan. Vlinder vertrouwt haar moeder en belooft het. En de vrijheid die Vlinder dan ervaart zorgt voor de ommekeer in haar leven. De gedachte dat haar moeder haar eventuele doodswens kan accepteren zorgt ervoor dat ze ruimte voelt om te leven.
Kwetsbaarheid blijft ondanks eigen gezin.
Inmiddels heeft Vlinder zelf kinderen. Vanaf het moment dat ze leven schonk besloot ze te blijven leven. 'Hiervoor was dat niet het geval. Mijn moeder had me op de wereld gezet, ik had niet zelf gekozen voor het leven. Maar nu wel.' Maar de dood van Antonie Kamerling, morgen twee jaar geleden, trof Vlinder en Heidy hard. Ook hij had kinderen, en toch koos hij voor de dood. Zij beseffen dat ook Vlinder altijd kwetsbaar zal blijven, want beter is ze niet.
Hulp voor suïcidale mensen.
Sander de Kramer wandelt met Vlinder en Heidy door Nationaal Park de Biesbosch. Vlinder en Heidy praten open en eerlijk. Hun grote wens is dat er hulp komt voor suïcidale mensen. 'Voor de hoge gebouwen hangen ze netten, voor de treinen plaatsen ze hekken, in je eigen vlees snijden blijkt te moeilijk. En je loopt het risico te overleven, maar wel voorgoed verlamd te zijn.'