#willemvantwillert #promotionorganprojects #willemvantwillertromanticorganmusic
Charles-Marie Widor Symphonie pour orgue No. 5 in f mineur op. 42 no. 1 allegro vivace Willem van Twillert Naber-orgel Sint-Joriskerk Amersfoort [live recording, 06-08-2013]
Audio recording: Chiel Timmer
Video & Video edit & upload: Herman Logtenberg
Prod.: Stichting Promotie Orgel Projecten
Stop assistants: Gijs van Bezooijen, Antoinette Mooij
Met dank aan Culturele Commissie Sint Joriskerk voor de verleende toestemming om deze live
opname te mogen uploaden naar KZread /
Thanks to the Sint Joriskerk Cultural Committee for the permission granted to upload this live recording to KZread
Charles-Marie ontving orgelles van zijn vader.
Hij verving hem al op 11 jarige leeftijd.
Widor begon zijn muzikale studie in Brussel in 1863 bij Lemmens op aanraden van C. Coll die vond dat vond dat het niveau van de Franse organisten te veel was gezakt.
Lemmens was een virtuoos die bij Adolf Hesse (1809-1863) in Breslau had gestudeerd en was opgeleid volgens in de Duitse school (sterke pedaaltechniek en kennis van Bach-werken).
Compositie les kreeg Widor eerst van zijn vader en daarn van van François-Joseph Fétis.
Na een jaar keerde Widor naar Lyon terug.
In 1870 verhuisde hij naar Parijs omdat Widor na tussenkomst van Cavaillé-Coll op proef was benoemd tot organist-titularis van de Saint-Sulpice in Parijs, waar de orgelbouwer zijn grootste instrument had geplaatst.
Die proeftijd zou uiteindelijk 64 jaar duren.
Hij was als organist-titularis de opvolger van Louis James Alfred Lefébure-Wély.
César Franck was de eerste die een symfonie met vier delen in orkeststijl en grootte voor een symfonisch orgel schreef (Grand Pièce Symphonique).
Het typische Franse romantische orgel was een symfonisch instrument met drie of vier manualen en pedaal.
Via orkestrale specificatie en technische faciliteiten werd het voor de organist mogelijk om een ​​groot crescendo of een groot decrescendo te realiseren zonder hulp van derden.
Aristide Cavaillé-Coll was de meest vooraanstaande orgelbouwer voor dit soort instrumenten.
César Franck was de eerste die een symfonie met vier delen in orkeststijl en grootte voor zo'n orgel schreef (Grand Pièce Symphonique).
Charles-Marie Widor volgde zijn voorbeeld aan het einde van de 19e eeuw met tien orgelsymfonieën.
Widor was hij de eerste die een constant staccato (Toccata Symf. V) voorschreef.
Widor werd een populaire concert organist.
Hij componeerde voor allerlei instrumenten.
Aan het Conservatoire de Paris leidde Widor beoemd geworden organisten op zoals: Louis Vierne, Albert Schweitzer, Charles Tournemire, Henri Mulet, Arthur Honegger, Edgar Varèse, Gabriel Dupont, Darius Milhaud en Marcel Dupré.
De laatste volgde hem in 1934 op in de Saint-Sulpice.
ENGLISH
#willemvantwillert #willemvantwillertshorts #willemvantwillertromanticorganmusic
Charles-Marie WIDOR (1844 - 1937): Symphonie No. 5 en Fa Part I Charles-Marie received his first organ lessons from his father. He replaced his father at the age of 11.
Widor began his musical studies in Brussels in 1863 with Lemmens on the advice of C. Coll who thought that the level of the French organists had dropped too much.
Lemmens was a virtuoso who had studied with Adolf Hesse (1809-1863) in Breslau and was trained according to the German school (strong pedal technique and knowledge of Bach works).
Widor returned to Lyon.
In 1870 Widor moved to Paris because Widor, after Cavaillé-Coll's intervention, was appointed as an organist-titular of the Saint-Sulpice in Paris, where C. Coll had placed his greatest instrument.
That probationary period would last 64 years.
As a titular organist, he succeeded Louis James Alfred Lefébure-Wély.
Widor was the first to prescribe a constant staccato (Toccata Symph. V). Widor was a popular concert organist and composed of all kinds of instruments.
At the Conservatoire de Paris, he taught Louis Vierne, Albert Schweitzer, Charles Tournemire, Henri Mulet, Arthur Honegger, Edgar Varèse, Gabriel Dupont, Darius Milhaud, and Marcel Dupré.
The latter succeeded him in 1934 in the Saint-Sulpice.