تفاوت روح مشروط با روح آزاد در این است که روح مشروط چهار نوع نقص دارد. اولین عیبش این است که باید مرتکب اشتباه شود. مثلاً همه مهاتما گاندی را شخصیت بسیار بزرگی می دانند اما اشتباهات زیادی مرتکب شد. حتی در آخرین لحظه زندگی، دستیارش هشدار داد: «مهاتما گاندی، به جلسه دهلی نرو. من چندتا دوست دارم و شنیده ام که خطری شما را تهدید میکند.» اما او نشنید. او بر رفتن اصرار داشت و کشته شد. حتی شخصیت‌های بزرگی مانند مهاتما گاندی، دانشمندان و خیلی از شخصیت های بزرگ اشتباه می‌کنند. انسان یعنی مرتکب اشتباه شدن. این یکی از عیب های روح مشروط است.
عیب دیگر، متوهم شدن. توهم یعنی پذیرفتن چیزی که نیست: مایا. «مایا» یعنی چیزی که نیست. همه بدن را به عنوان خود واقعی می پذیرند. اگر از شما بپرسم که چه هستید، خواهید گفت: «من آقای ایکس هستم. من یک مرد ثروتمند هستم؛ من این هستم، من آن هستم.» همه اینها شناسایی بدنی است. اما شما این بدن نیستید. این توهم است
سومین عیب، تمایل به تقلب است. همه این تمایل را دارند که دیگران را فریب دهند. اگرچه یک فرد احمق شماره یک است، اما خود را بسیار باهوش نشان می دهد. اگرچه قبلاً اشاره شده است که او در توهم است و اشتباه می کند، اما او نظریه پردازی می کند: "فکر می کنم این درست است." اما او حتی موقعیت خود را نمی داند. او کتاب های فلسفی می نویسد، هرچند نقص دارد. بیماری او همین است. یعنی تقلب
در نهایت، حواس ما ناقص است. ما به چشمان خود بسیار افتخار می کنیم. اغلب، کسی ما را به چالش می‌کشد، "می‌توانی خدا را به من نشان دهی؟" اما آیا چشمی برای دیدن خدا داری؟ اگر چشم مناسب را نداشته باشی هرگز نخواهی دید. اگر بلافاصله اتاق تاریک شود، حتی نمی توانید دستان خود را ببینید. پس چه قدرتی برای دیدن دارید؟ بنابراین ما نمی‌توانیم با این حواس ناقص انتظار علم کامل داشته باشیم. با همه این کمبودها، در زندگی مشروط نمی‌توانیم به کسی معرفت کامل بدهیم. ما خودمان هم کامل نیستیم. بنابراین ما دانش ودا را می پذیریم