ხმის რეჟისორი - ქორი ლადო
ხარი სტუდიო
Mixed by GALAXY
დიდი მადლობა მხარდაჭერისთვის - ბატონ თამაზ ბექაიას
ლექსების ავტორი - ტერენტი გრანელი
ტექსტი
მოდის მთვარე და მაღლა იწევს,
დღეს შაბათია, ხვალ დღეა უქმი.
თეთრი ღამეა, ფანჯრიდან ისევ
საწერ მაგიდას ეცემა შუქი.
ხვალ გათენდება დღე უცნაური
და შორს ღრუბლებით ცა დაისერა.
მესმის ქუჩიდან ფეხის ხმაური,
მესმის ქუჩიდან ნელი სიმღერა.
მოვა დღე, როცა მე არ ვიქნები,
ძვირფასო, ეს დროც გაივლის ალბათ.
ჩემს წინ აწყვია ძველი წიგნები,
ჩემს წინ სკამია და კიდევ ლამპა.
ამოდის მთვარე და მაღლა იწევს,
დღეს შაბათია, ხვალ დღეა უქმი.
თეთრი ღამეა, ფანჯრიდან ისევ
საწერ მაგიდას ეცემა შუქი.
აქ ყვავილებიც მოიპოვება,
ეს გრძნობა ცაზე უმაღლესია.
ჩემი ცხოვრება არის პოემა,
ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ლექსია
მარტი, ყვავილი, ცრემლი,
გაწყდა ნერვების ძაფი.
ასე ღამდება, გემი
მიუახლოვდა ნაპირს.
ზღვა სარკესავით ელავს,
სადა ხარ, მე შენ გელი.
ასე ღამდება, ნელა
ზღვიდან იძახის გემი.
ნისლივით მიმაქვს ცისკენ
გლოვა, სხვისი და ჩემი.
ახლა ღამდება ისევ
და ნელა მიდის გემი.
ეს ღამე გაჩნდა როგორც წერტილი
ქრიან ოცნების თეთრი ნავები
მე წამოვედი გულდასეტყვილი
და ვიცი ახლა შენც გენანები.
ქარი-ქარია, მე ისევ მე ვარ
რა ვქნა ცხოვრების ქსელში გავები
ჩემი ტირილის ჩემი მოწმეა
ეს თეთრი მთვარე და ვარსკვლავები.
სული ჩქარია მრავალ სირბილით
და ვიცი ისევ რომ ავენთები
როგორც სიცოცხლე, როგორც სიკვდილი
როგორც სიშორე და პლანეტები.
სადღაც სდუმს მთები, სადღაც ნისლია,
ვერ გადურჩები სულის წვალებას
მე რომ გაფრენა არ შემიძლია
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
სადღაც სდუმს დილა, სადღაც ძილია,
გზა გაიარეს სადღაც ქალებმა.
ჩემი სხეული რომ დაღლილია,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა,
და უცებ ზეცა ნახეს თვალებმა.
რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან -
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
ძველი ფიქრები ისევ დგებიან,
ალბათ ასეა ნება განგების.
ცაზე ურიცხვი ვარსკვლავებია,
და ცა ინთება, როგორც კანდელი.
ჩემს სურვილს ციხის კედლები ფარავს,
ელავს თბილისი - შუქი გაბმული.
საკანში ბინდი შემოიპარა,
სადაც მე ვზივარ სულგანაბული.
მე სხვა ვარ, ხალხი სხვაგვარად მიცნობს
და ჩუმად ვიტან წამებას ამდენს.
სხვა ვინ მიხვდება, მხოლოდ მე ვიგრძნობ
ჩემს დაფიქრებას გაქვავებამდე.
ჩემი სული სიზმარია,
ბედზე დარდი მივატოვე.
და მე ასე მიხარია
სიჩუმე და სიმარტოვე.
დღესაც ბაღში ვიმალები,
როგორც თეთრი მდუმარებ
და მიზიდავს გრიგალივით
სიჩუმე და მწუხარება.
მაღლა თეთრი აივანია,
გლოვა ისევ აინთება.
ახლა ჩემი სავანეა
სიჩუმე და გარინდება.
ვედრება ჩემი,
ვედრება სხვისი,
ვედრება - ცრემლი,
ვედრება - ნისლი.
ვედრება ნელი,
ვედრება წყნარი,
ვედრება - ხელი,
ვედრება - ქარი.
ვედრება - ცრემლი,
ვედრება - ნისლი,
ვედრება ჩემი,
ვედრება სხვისი.