Mehlikâ, Mehlikâ, ah Mehlikâ ..!
Bebekler yeterli zihinsel olgunluğa ulaşamadıkları için ebeveynleri gözden kaybolduğunda, tamamen yokoldularını sanıyorlarmış. Bir nevi korkutucu bir hadise olsa da bu, böyle bir özelliğimin olmasını isterdim. Çünkü senin bir yerlerde hayatına devam etmen ve seni en son görüşümün üzerinden yaklaşık 1 yıl geçmesi bunu istemem için güzel bir sebep olabilirdi.
Senin tamamen kaybolmadığını bilmek, yaşamına bensiz devam ediyor oluşunu düşünmek, zaman zaman kahkahalarla güldüğünü, kimi zaman acımasız hayatın beni asla aklına getirmene müsade etmediğini düşünmek hayal edilemez bir ağrı veriyor göğüs kafesime.
“Sensizliğe alışmak”, bu 2 kelime hayatım boyunca başaramayacağım imkansız bir eylem. Fakat alıştışım bir şey var; geri dönmen umuduyla hayatıma devam etmek…
Anılarımız olan o şehre geri döndüğüm, dönmek zorunda kaldığım her an zihnimin zindanlarına hapsoluyorum. Farklı bir yaşamda, farklı bir dünyada yaşanmış hissiyatı veren onca anı bazen nefes alışlarımı güç hale getiriyor.
Şimdi söyle bana, yıllar boyunca birlikte kurduğumuz o hayaller olmadan bir insan nasıl yaşar ?
Çıkıp geleceğin günü sabırsızlıkla bekliyorum. Buna tutunuyorum, çünkü beni unutmuş olman düşüncesi beni hayatın dışına itecek kadar güçlü.
Rabbime emanetsin.
Kavuşana Dek …