NOS Journaal onderwerp over de begrafenis van de
Amsterdamse volkszanger Johnny Jordaan.
Johnny Jordaan werd geboren in de Amsterdamse Jordaan.
Hij was langs twee kanten een neef van Carel Verbrugge,
die later bekend werd als Willy Alberti. De moeder van Jordaan
was een zus van de vader van Alberti en de vader van Jordaan
was een broer van de moeder van Alberti. Vanaf hun achtste
zongen de twee neven samen op straat en in cafés liederen om
geld voor zijn familie bij elkaar te sprokkelen.
Op 9-jarige leeftijd verloor Jordaan, na een vechtpartij met Alberti,
een oog. Dit werd vervangen door een glazen oog.
De naam Johnny Jordaan, die hij verkreeg via Alberti, gebruikte hij
vanaf zijn veertiende, toen hij in zijn vrije tijd in cafés bleef zingen.
Ondertussen had hij verschillende baantjes. Na de Tweede Wereldoorlog
kreeg hij een baan als zingende kelner in het Amsterdamse café De Kuil.
De dood van zijn moeder in 1952 bezorgde hem naast veel verdriet
waarschijnlijk ook zijn eerste lichte hersenbloeding.
In1955 won hij een wedstrijd die platenmaatschappij Bovema in
samenwerking met Louis Noiret had uitgeschreven om de
Beste Stemmen van de Jordaan te vinden.
Hij bracht zijn eerste single uit, De Parel van de Jordaan,
met op de B-kant Bij ons in de Jordaan (composities van Louis Noiret).
De liedjes werden gespeeld in een radioprogramma van de AVRO.
De single verbrak alle Nederlandse records en hij was opeens een
nationale beroemdheid. Hij bracht in de jaren daarna ook nog een
aantal singles uit, die allemaal erg succesvol bleken, alhoewel hij
pas na 1961 ook door andere omroepen dan de AVRO werd gedraaid.
Daarvoor werd hij door de andere omroepverenigingen geboycot.
De VARA vond zijn repertoire ordinair en ongeschikt voor de PvdA-
stemmende arbeider.
Door slecht financieel beheer kwam hij op zwart zaad te zitten.
In 1962 opende hij met zijn goede vriendin Tante Leen een café
in de Batavierenstraat te Rotterdam, dat aanvankelijk goed liep,
maar hij moest deze zaak uiteindelijk door belastingschulden sluiten.
Hij vertrok naar Antwerpen om ook daar een café te beginnen, maar
zijn heimwee was te sterk en in 1968 zorgde Tante Leen ervoor dat hij
terugkwam naar Amsterdam. De platenmaatschappij betaalde zijn
belastingschuld. Harry de Groot schreef een nieuw lied voor hem,
"Een Pikketanussie", en zijn muziek bleek opnieuw populair.
Hij toerde ook in Australië en Nieuw-Zeeland.
In 1970 liet zijn toch al broze gezondheid het verder afweten;
in korte tijd kreeg hij een lichte hersenbloeding en een aantal hartinfarcten.
iteindelijk nam hij in 1972 afscheid van het publiek
met een televisieshow met Tante Leen, Willy Alberti, Ramses Shaffy,
Zwarte Riek, Harry de Groot en tekstschrijver Pi Veriss.
Aan het eind zong hij het afscheidslied: Bedankt Lieve Mensen.
Incidenteel bleef de Stem van de Jordaan daarna nog optreden.
Eind 1988 kreeg hij opnieuw een hersenbloeding, en op 8 januari
1989 overleed hij op 64-jarige leeftijd. Op de begraafplaats Vredenhof
werd hij bijgezet in het graf waar ook zijn moeder, grootmoeder
en schoonmoeder rusten.
Na de dood van Johnny Jordaan in 1989 werd geld ingezameld voor
een standbeeld. Bij de onthulling van het beeld van beeldhouwer Kees Verkade
in 1991 op de kop van de Elandsgracht begon een actie om
dit stukje straat naar de zanger van het Jordaanlied te noemen.
Tegen het advies van de straatnamencommissie besloten B & W eind 1995
dit verzoek te honoreren[, en korte tijd later werd het "pleintje"
door wethouder Guusje ter Horst omgedoopt tot het
Johnny Jordaanplein, ook al werd dat nooit in een raadsbesluit
vastgelegd.
Uitgezonden op vrijdag 13 januari 1989.
Bron: Sony Betamax