Kimdi, bilmək bizə vacib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
O cür etmişdi vəfa kim? Anıb öz Rəbbini daim,
Ona Cibril özü xadim, o bəlağətli bir alim.
O ədalətli mühakim demə tək nəfsinə hakim,
Olub hər cəngidə qalib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
Əli (s) gör bir necə sərvər, Əli (ə) gör bir necə rəhbər,
Rəsulallahla bərabər, bölüşüb cəngi sərasər.
Yox ikinci elə bir ər ola Peyğəmbərə yavər,
Həm olub bayrağa sahib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
O şücaətdə qiyamət eləyən əhli rəşadət,
O qiyamətdə şəfaət eləyən əhli hidayət.
O ibadətdə ibadət eləyən əhli səxavət,
Verər alsa nə məvacib Əli ibni Əbu Talib (ə).
Onu sevməz ki, münafiq, onu sevməz qəti fasiq,
Ona mömin olar aşiq, ona aşiq Özü Xaliq.
O da öz şəninə layiq qalıb öz Rəbbinə sadiq,
Nə gözəl eşqə münasib Əli ibni Əbu Talib (ə).
Olub ustad ona Ta Ha, yox o cür sahibi təqva,
Onu aldatmağı hətta bacara bilmədi dünya.
Necə bir kəsdir o mövla - bəşərə tay deyil əsla,
Nə mələklə mütənasib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
Özü haqq olsa da məsum, olub haqqından o məhrum,
Keçirib ömrünü məzlum neçə il möhnətə məhkum.
Fəqət hər bir kəsə məlum, nə üçün oldu Qədir-Xum?
Ola Peyğəmbərə naib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
Əli (ə) haqqında düşüncə bürüyər qəlbi sevincə,
Yerə hər ayə enincə, olub agah yetərincə.
Neçə xəttat olub incə qələm əhli, fəqət öncə,
Seçilib Qurana katib, Əli ibni Əbu Talib (ə).
Edə Aslan, bəni Adəm, onu öz könlünə həmdəm,
Tapar ol dərdinə məlhəm, nəçəkər qüssə-kədər, qəm.
Ona həm aşiq olar, həm dili zikr eyləyər hər dəm,
Əli ibni Əbu Talib (ə)! Əli ibni Əbu Talib (ə)!