Merhaba,

Annem beni 8 yaşındayken terk etti...babam kumar bağımlısıydı ve doğal olarak kötü bir babaydı..Her ikisi de birden fazla kez evlilik ve toplamda 9 çocuk sahibi oldular. Çok kötü bir çocukluk...ve gençlik dönemi geçirdim...Üvey anne..üvey kardeşler...maddi ve manevi binlerce sorun...bir sürü travmam oldu...Şimdi 40 lı yaşlarda kendime ait bir hayat sürdürüyorum.. Ailemi nerdeyse 15 yılda bir kaç kez gördüm. Kardeşlerim dahil kimseyle sağlıklı bir diyaloğa girmiyorum. Bunu istemedim. Ama bayramlar...anneler günü..ve babalar günü gibi özel günlerde TV de çıkan reklamlar dahil çevremdeki sıradan aile görüntüleri bile mutsuz ediyor. Çocukken kitaplar iyi geldi...büyürken bunun faydasını çok gördüm...Iyi ki kitaplar var...Hayatımı onlara borçluyum...Yoksa yitip giderdim onca derdin içinde...Kimseye dargın değilim...kendime de acımıyorum... Kendimi büyüttüm...hatta kendimi doğurdum...Yorgunum ama kim değil ki...Travmalar sadece farkındalıkla ve istersen düzelir...KENDÍNÎ SEV...KENDÎNÎ HERKES ADINA DA SEV...Çocukken ilk 'Çalıkuşu' filmi ve kitabı ile 'ben tek değilim, benim gibiymiş Feride' dediğimde farkındalığın başlamıştı. Belki aynı benim geçtiğim yoldan geçen biri okur bunu diye yazmak istedim...okumak...en iyi arkaşının kitaplar olması gibi bir yol izlemek...kendini keşfetmek severek...hayattaki her zorluğun ilk yaşayanının ve son yaşayacak olanının sen olmadığını bilmek iyi gelir...Bir şarkıda geçtiği gibi '''gülümse kaderine''' ve kimse seninle üzülmiyecek sana...o yüzden travmanda takılı kalma...çünkü GEÇECEK...Sevgiler bunu okuyan kader arkadaşım....

Sağlıklı yetişkin olmadan anne baba olmanın önüne geçecek yasal düzenlemeler için psikologların yasama organlarına görüş bildirmeleri gerektiğini düşünüyorum kıymetli hocam...

En kötü şey fazlalık olduğunu bildiğin evden gidememek. Maddi durumunun el vermemesi. Kendi ailenin evinde kalmaya muhtaç olmak. Her gün yalvarıyorum nolur burdan kurtulayim nolur sagligimi kaybetmeden kurtulayim diye

Kendi anne babalarıyla olan iletişimlerini, aldıkları beni ilgilendirmiyor. Ben onlardan etkilendiğim için nasıl bi anne olucagımı seciyorsam onlarda kendi hayatlarını düzeltmek zorundalardı!

Babam dan nefret ediyorum 1 ufak tırnak kadar dahi sevmiyorum hayattaki En sevmediğim insanlardan birisi keşke gerçekten sevebileceğim değer verebileceğim bir babam olsaydı babasıyla mutlu olanlar o kadar şanslı ki

Nasıl ehliyetsiz araba kullanılmıyorsa ehliyetsiz çocuk da yapılmamalı. Ben ülke yönetsem çıkaracağım ilk kanun bu olur. Belli kriterleri karşılayamıyorsa çocuk yapmasına izin vermem. Hatta cocuk yapma izni olanları da belirli zamanlarda kontrole tabi tutarım.

Anam beni tuz döktüm diye bıçağın altına yatırdı, Baba desen yiyecek leri benden saklar yerdi akşam ezanından sonra üzüm bağına gönderdi şimdi hâlâ korkarım karanlıktan şu anda panik atak hastasıyım hakkımı helal etmiyorum 😓

Babamla konuşmayı denedim. Benimle dalga geçti. Gülerek yüzüme salaksın dedi. İletişim yok artık . Anlamayana ne anlatabilirim . Babam bizim aciz olmamıza dayanamıyor . Bir hatamızı görünce dalga geçiyor . Kalbim ağrıyor . Ama kabullenmeyi öğrenicem .

Bir anne kızını mutsuz olacağını bile bile istemediği bir evliliğe zorlaması nasıl bir ruh halidir diyemicem kusura bakmayın nasıl bir iğrençliktir diyeyim. Bu bir genç kızın hayatına mal olduysa bu nasıl unutulabilir. Böyle anneler olmaz olsun. Hiç yormayın kendinizi

Çocukken kendinizi ifade edebilseydiniz belki ebeveynleriniz ayikirdi dediniz de, zaten kendimizi tanıyıp ifade edebilecek aşamaya gelecek sekilde yetiştirilebilseydik anne babamız suclanacak insanlar olmazdı. Biz çocuktuk. Ebveynlerimizin bize davranislarini, bizim çocukken yaptiklarimiz veya yapmadiklarimizla kıyaslayıp degerlendiremeyiz.

Cem bey, annelerin duygu sömürüsü yapmasına dayanamıyorum artık. Başta kendi annem. Ve ben anne olmayı reddettim çünkü annelikten nefret ettim. Kendi hayatımı yaşamama izin vermedi. Bıktım duygu sömürüsünden. Keşke yaşamasaydı keşke. Affetmek kelimesini duyunca bile diken diken oluyorum Aslaa !! Gebersin

Anneme hissettiklerim hakkında geri bildirim versem asla kabul etmeden sinir krizine girer yine ben onu teselli etmek zorunda kalırım. Babam desen uzaklara bakar susar. toksik aile budur.

1.Anne babam arkadaşlarımın ebeveynleriyle aynı kültürde benzer sıkıntılarla yetişmiş insanlar.Tek farkları benimkilerin bencil ve merhametsiz olmaları

Annem çok yalnız ve sevgisiz bıraktı , yoksunluk çektim terkedilme korkusu yaşadım çocukken bu yüzden hep özel ilişkilerimde terkedilme korkusuyla ilerledi ilişkilerim, sağlıklı yürümedi. hep psikolojik şiddet gördüm, sevilmediğim değer görmediğim halde devam etmeye çalıştım taa ki yüzüme sevilmediğim söylenene kadar yürüttüm amaçsız toksik ilişkileri. Şemalar nasıl da işleniyor ve işliyor ileriki hayatımızda

Her anne baba ebeveyn değildir ! 10 dakikalık cinsel ilişkiyle bu dünyaya geldik diye hürmet saygı duymak zorunda değiliz. Çok kötü anneler var evladına hayatı cehennem eden hainler var. Hiçbir evlat anaya babaya bakmak zorunda değil. 😡 insanların sırtına hayatına yük olmayı bırakın artık. Her evlat kendi hayatına gitmeli. Çocuktan birşeyler ummak kadar haince birşey yok. Çocuk kendi hayatını feda etmek zorunda değil !!!

Valla bu yasa geldim. Beni doguran kadina hic ama hic bir sey fayda etmedi etmiyor. Kadin kendini dört dörtlük hatasiz görüyor. Neler denemedim, onun görmesi gereken trapiyi bile ben gördüm.

Anne babam Tam bir psikopat sinir hastası ruh hastası ikisi de. annem sinirli asabi paranoyak takıntılı saatlerce konuşur 40 yıllık olayları konuşur durur yorulmaz. Bana psikolojik işkence çektiriyor ve bundan gram üzülmüyor pişmanlık duymuyor. Erkek kardeşime tam tersi gayet normal anne gibi merhametli vicdanlı ve neşeli davranıyor. Maddi olarak ona yardım edip bana hiç sormuyor. Evlenme mi istemiyor konu açılınca konuyu hemen kapatıp agresifleşiyor. Bazen evde avazı çıktğı kadar bağırıp suçunu kapatır. Suçu bana atar tamamen. Sosyal ve özel hayatımı mahvetti tüm ilişkilerim zedelendi. Ve hiç üzülmüyor bundan dolayı. Kısaca hayatımın içine etti. Ğençliğim uçup gitti.Geriye enkaz kaldı yaşamaktan soğudum yaşam ağır geliyor

bazı insanlar saf kötü, ya da ruh hastası denilecek bir durumdalar ve bunun farkında da değiller. anne-baba olunca bu değişmiyor. bazı insanların payına da bu insanlar anne-baba olarak düşüyor. aslında her birimiz kendi başımızayız. ilk önce kendimizi herşeye ve herkese rağmen sevmeyi öğrenmeye, her zaman değerli olduğumuzu hatırlamaya ihtiyacımız var. hayatımıza kim girerse ya da çıkarsa bu sevgi ve değer değişmemeli. bence anne-babayı aklamaya çalışmaya gerek yok, özellikle bazı özel durumlarda, ama onların öyle olduğunu kabul etmek gerekiyor özgürleşmek için. olan oldu. biten bitti demek ve yetişkin olarak sağlıklı bir hayat yaşamak gerekiyor. kafayı kaldırıp sorgulamaya ve kızmaya başladığınızda bu durumu değişirecek güç içinize gelmiş demektir, biraz cesaret ve çaba ile herkes iyileşebilir. herkese zihinsel ve ruhsal şifa ve tüm dertlerden özgürleşme diliyorum. 🙏

Şöyle bir düşündüm de daha kimsenin ailesiyle yaşadığı problemler konusunda ben başardım, ben bu sorunu çözdüm dediğine şahit olduğumu hatırlamıyorum. Çocukluğumuzda yaşadığımız veya ebeveynlerimizin bizde oluşturdukları etkilerden sıyrılmak sanki ömür boyu yöntemler geliştirmemiz, çabalamamız gereken şeyler gibi...