(ჩემოდანივით ვალაგებ ზეცას..
წყალივით მიმაქვს ღრუბლიდან წვიმა..
ვალაგებ ვასრსკვლავს, მზესა და მთვარეს...
ვუქურდავ მიწას- დღესა და ღამეს...)
****
მინდა აღსარების ფურცლებს
ნეკნი გავაყოლო ჩემი
ყველამ დამივიწყოს მინდა
მინდა დაგავიწყდე, გესმის?
ბინდით დაფარული გული
აღარ ჩურჩულებს და ყვირის
ვინმე გამოჩნდება ნეტა?
ცრემლით უნუგეშოდ ვტირი
სიზმრებს გაფანტულად ვხედავ
რადგან შეერთება მიჭრს
რომ არ მივეჩვიო რამეს
ამად არაფერი მიღირს...
ყველა საბოლოოდ მიდის
შენი სიმარტოვე გგუდავს
წლები სიცივისგან გამტვრევს
მხოლოდ ახლობელი ზრუნავს
ვისიც მაინც არ გაქვს ნდობა
ჩრდილშიც საკუთარ თავს ებრძვი
სევდამ რომ დაალპოს გული
უკვე ვეღარავის ეტყვი
ვიღაც გენატრება თითქოს
მაგრამ არ იბრუნებ მაინც
რადგან დაკარგული იცი?
უკვე არ ბრუნდება წამიც..!
ზანტად შევქცერი(ვარ) ამინდს,
ახლა დეკემბერი ქრება
თოვლი ჩამადნება ხელში
ფიფქი ცას მორჩილად წყდება
გავა ყველაფრინდან ისიც
ვისაც თავად თვლიდი ყველად.
უკვე არაფერი მიკვირს
ჩემს თავს ჩავბარდები მძევლად
რადგან ჭრილობების ტყვე ვარ
თავს არ დავაღწევდი ციხეს,
რადგან მარტოობა იცი?
უკვე გადამექცა ჩვევად.
ვკვდები სხეულიდან სულში
სულის საზღვრებიდან ვცდები
ვხვდები სიმარტივით ტკობას
ჩემში ემოციებს ვდევნი
ახლა სიმშვიდე მაქვს ფარად
სახეს გადავურჩევ იერს
მე რომ განსაცდელი არა,
ვინღა მიწოდებდა ძლიერს
ხან კი სისუსტე მაქვს სისხლში
გამყავს წელიწადი ცრემლით
მაინც დაბრუნდება ალბათ
ვისაც უსასრულოდ ველით
ჩვენი არ თქმულიც კი ალბათ
ცაში ლოცვებივით ისმის
ერთი მუდარა მაქვს მხოლოდ...
****
(ღმერთმა ყველაფერი იცის)