Ανακουφίζει η Ενσυναίσθηση τον Πόνο; | Vasileios Kiosses | TEDxChania
Πόσο ευδιάκριτος είναι ο σωματικός από τον ψυχικό πόνο; Τι θα συνέβαινε αν η σχέση γιατρού και ασθενή δεν περιοριζόταν αυστηρά στην κλινική εξέταση; Έλα στη θέση μου, Γιατρέ! …ή αλλιώς η δύναμη της ενσυναίσθησης, η ικανότητα δηλαδή να μπαίνει ο γιατρός στη θέση του ασθενή, προσεγγίζοντάς τον ανθρωποκεντρικά και με εμπιστοσύνη και ο καταλυτικός ρόλος της στην ορθότητα μιας διάγνωσης.
www.tedxchania.com
Μουσική: Michael Dale
Εικονοληψία: Κινηματογραφικό Εργαστήρι Χανίων
How distinct is the physical from the mental pain? What would happen if the relationship between a doctor and his patient wasn’t limited strictly to a clinical examination? Empathize with me, Doctor! ... or else the power of empathy, the ability of a doctor to come to his patient's position, approaching him anthropocentric and in confidence and its catalytic role to the accuracy of a diagnosis.
Music Credits: Michael Dale
Video Credits: Cine Lab Chania
www.tedxchania.com
Vassilios Kiosses was born in Kastoria. He graduated from the Psychology Department of the University of Crete, in Rethymno. After he completed three years of graduate studies in Person-Focused Counselling.Since 2013, he is a PhD candidate in the Medical School of the University of Ioannina. The subject of his thesis was the training of the Medical School students and Health professionals , in Empathy. He is the inspirer and the trainer of “Empathize with me Doctor”, an innovative experiential program which educates Medical School students in Empathy, lasting 60 hours, a unique targeted program in Europe. Following these encouraging results from this training program, he started teaching the course "Empathy in doctor’s - patient’s relationship" at the Medical School in Ioannina. Since 2013, he is also Abuse Counselor at the Advisory Center of Female Violence Victims at the Municipality of Kastoria.
This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. Learn more at ted.com/tedx
Пікірлер: 12
Υπέροχος!!η ομιλία δεν απευθύνεται μόνο σε γιατρούς αλλά σε κάθε άνθρωπο που θέλει να είναι ο γιατρός του εαυτού του..ψυχή και σώμα είναι ένα!!
Ο γιατρός πρέπει να είναι πρώτα άνθρωπος για να είναι καλός γιατρός!..... Διαφορετικά είναι ένας απλός τεχνίτης:
Δυστυχώς στους επαγγελματίες υγείας συναντάμε συχνά ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά (χωρίς να θέλω να στιγματίσω τους γιατρούς, αλλά σε θέματα υγείας είναι μείζονος σημασίας ), με αποτέλεσμα την έλλειψη ενσυναίσθησης. Εξού και η ρήση των ασθενών που χωρίς να έχουν γνώσεις ψυχολογίας λένε το πολύ ωραίο, "Καλός γιατρός, μα πάνω απ' όλα άνθρωπος ", όταν συναντούν έναν ειδικό υγείας με ενσυναίσθηση . Εξαιρετική η προσπάθεια και ο αγώνας που κάνετε, συνεχίστε σε αυτόν το δρόμο γιατί πραγματικά η ανθρωποκεντρική προσέγγιση ιατρού- ασθενή είναι θεμελιώδης!
Μια ομιλια με σαφηνεια και προ παντων αληθεια, συγχαρητηρια!!
σε ευχαριστω πραγματικα μεσα απο τα βαθυ της καρδιας μου γι αυτην την υπεροχη ομιλια
κατάφερες να μου αγγίξεις την ψυχή... και ομορφότερο πράγμα απο αυτό δεν υπάρχει!
Ευχαριστούμε πολύ!! Εξαιρετική ομιλία!!!
Πολύ όμορφα τα όσα λέτε κύριε Κιοσσέ. Υπάρχουν όμως μερικά προβλήματα στη διεκπεραίωση των όσων είπατε από την πλευρά του γιατρού. Πρώτον, ο χρόνος που έχει ο γιατρός σε ένα νοσοκομείο λόγω μεγάλου όγκου υποχρεώσεων είναι σχετικά περιορισμένος. Όταν δουλεύεις τουλάχιστον 12 ώρες για να φέρεις εις πέρας τις καθημερινές υποχρεώσεις σου, εφημερεύοντας χωρίς ρεπό την επόμενη μέρα, ο χρόνος που μπορείς να αφιερώσεις στον ασθενή για να ακούσεις πέρα από τα βασικά του προβλήματα (αυτά που μπορεί να εμφανιστούν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας) και ότι άλλο μπορεί να προκύψει είναι περιορισμένος. Δεύτερον, ο κάθε ασθενής έχει τα δικά του θέματα με τα οποία τείνει να απασχολεί τον γιατρό τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει αναγκαίος λόγος. Αν έχεις λοιπόν 9 -10 ασθενείς δεν έχεις την ευχέρεια να ασχοληθείς σε βάθος και με τα ψυχολογικά του. Τρίτον, η έως ένα βαθμό αποστασιοποίηση του γιατρού κρίνεται απαραίτητη, τόσο για να μπορέσει να φέρει εις πέρας το κλινικό του έργο όσο και για να μην επιβαρύνει μακροπρόθεσμα την δική του ψυχολογική κατάσταση, που τον τελευταίο καιρό με τις συνθήκες στα νοσοκομεία είναι τραγική συνήθως. Εδώ, ίσως θα έπρεπε και 'σεις οι κλινικοί ψυχολόγοι να αναζητήσετε τον ρόλο σας και να απαιτήσετε από την πλευρά σας την μεγαλύτερη στελέχωση των νοσοκομείων με προσωπικό΄από τον κλάδο σας, συνεισφέροντας στην αποσυμφόρηση της κατάστασης και στη βελτίωση της ποιότητας νοσηλείας των ασθενών.
@vassiliskiosses2993
7 жыл бұрын
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο να απαντήσετε. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλα όσα θίγετε, αλλά θα ξεκινήσω από το γεγονός πως η ενσυναίσθηση είναι μια δεξιότητα που οφείλει ο επαγγελματίας υγείας να προσφέρει πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στους ασθενείς του. Πράγματι, γνωρίζετε καλύτερα από εμένα το φόρτο εργασίας και τους άπειρους ασθενείς που καλείται να δει ένας γιατρός. Το οτι βιάζομαι, δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να δείχνω οτι βιάζομαι. Η ενσυναίσθηση δεν χρειάζεται απαραίτητα πολύ χρόνο για να γίνει σαφής. Μερικές φορές αρκεί μία ατάκα, ένα κοίταγμα, ένα νεύμα. Αρκεί αυτή να έχει βαθιά κατανόηση απαλλαγμένη από την κριτική. Ήδη είπατε πως "ο κάθε ασθενής έχει τα δικά του θέματα με τα οποία τείνει να απασχολεί τον γιατρό τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει αναγκαίος λόγος". Αυτό για εμένα μπορεί να είναι μια εξαιρετική τρικλοποδιά για τον γιατρό. Το να φέρει ο ασθενής "άσχετα" ζητήματα, βάζει το γιατρό σε μία διαδικασία να τα αξιολογήσει ως μη σχετικά και αχρείαστα (άρα μέσα του τα έχει ήδη κρίνει) με συνέπεια να στέλνει ένα μήνυμα στον ασθενή πως "αυτά που λες δεν με αφορούν και με αφορά περισσότερο ο πόνος στην κοιλιά σου". Το να σταθεί ένας επαγγελματίας υγείας στο κεντρικό σύμπτωμα πολύ νωρίς, μη επιτρέποντας από τον ασθενή να πει περισσότερα για την ασθένειά του -σχετικά ή "άσχετα"- μπορεί να είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικό. Τρίτον, είναι διαφορετικό πράγμα η αποστασιοποίηση του γιατρού και διαφορετικό η ενσυναίσθηση. Προσφανώς, ο κάθε άνθρωπος εάν πλημμυρίζει με συναισθήματα, κάθε φορά που συναντά έναν ασθενή, αυτό δεν θα βοηθήσει. Πράγματι οι συνθήκες στα νοσοκομεία είναι τραγικές, αλλά δεν ζητάμε από τους γιατρούς να γίνουν ψυχολόγοι. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά επιβαρυντικό για τους ίδιους. Αυτό στο οποίο στέκομαι είναι η βαθιά κατανόηση, η ενσυναίσθηση, η απουσία κριτικής, η αισθηση πως εγώ είμαι εδώ και σε νοιάζομαι, πως με ενδιαφέρει να σε ακούσω ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ με αυτό που λες ή όχι. Να αισθανθεί ο ασθενής πως δεν είναι μόνος του. Και όλα αυτά, όχι γιατί είμαστε ρομαντικοι και θέλουμε μια καλή σχέση γιατρού-ασθενή, αλλά γιατί ερευνητικά πια, ένας ενσυναισθητικός γιατρός κάνει ορθότερες διαγνώσεις, εντοπίζει καλύτερα τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, αντλεί μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη δουλειά του, ενώ επίσης είναι αποδεδειγμένο πως η ενσυναίσθηση επηρεάζει μέχρι και τη διάρκεια των συμπτωμάταων, το χρόνο θεραπείας, την επίσκεψη στα επείγοντα, τη συμμόρφωση με τις θεραπευτικές οδηγίες κτλ. Σας ευχαριστώ πολύ και πάλι για το σχόλιο και ελπίζω να μην ακούστηκα σαν κάποιον που θέλει να κατηγορήσει τους γιατρούς.
@vassiliskiosses2993
5 жыл бұрын
Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!