Βρήκες αξίες στον ίσκιο και τις μάζεψες και έμοιασε το σκότος τόσο στοργικό που το φως τους σιχάθηκες. Είπαν πως χάθηκες ή ότι δεν άντεξες γιατί όταν δείλιασαν εσύ μπροστά στη τρέλα γονάτισες. Είναι λύτρωση και φόβος η φυγή , καλά το μάντεψες κι ο δρόμος ήταν δύσβατος μα έγινες ότι διάλεξες. Ένιωσα πλούσιος ψυχικά απ’ όταν με πλάνεψες κι ας τριγυρνάνε όλοι λέγοντας πως με σακάτεψες. Μα άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι κι ευθύνεσαι αν φέρω όσο οι γύρω μου την ανθρωπιά χάνουν. Πίσω απ’ τις πολυκατοικίες κρύβεσαι κι ανοίγεσαι στα πελάγη του ουρανού όταν τα πάντα σκοτεινιάζουν. Άρχισαν κι οι θνητοί ταξίδι ψάχνοντας την ανθρωπιά και χαθήκαν στα μπουκάλια που αδειάζουν. Μία φωνή βαριά τους μίλησε ψιθυριστά και άρχισαν οι πένες το όραμα σου να γράφουν. Κι ήταν τα λόγια σου σοφά που τα άφησες κληρονομιά σε όσους σε ονόμασαν ιδέα και σε ψάχνουν. Κι όσο ο κόσμος τους φλερτάρει με τη σιγουριά πονάνε όσοι νίκησες και κακία στάζουν. Οσοι σε νιώσαν μάθανε τον τρόπο ώστε το σκότος να δαμάζουν και δεν τρομάζουν πια μα το τρομάζουν. Μέσα σ’ αυτό σε είδαν και κοιμήθηκαν τρελοί και ξύπνησαν φωνάζοντας ... Εγινες ένα με το πόνο τους και με τα γέλια τους γιατί ήσουν άνθρωπος μαλάκα και όχι εγωπαθής. Μα σε είπαν τρελό όταν σε τρόμαξε η τρέλα τους κι άρχισες να πιστεύεις πως δεν σε ένιωσε κανείς. Πόσο ακόμα για τα λάθη τους θα αυτομαστιγώνεσαι; Σκάλισε μέσα σου απάντηση να βρεις. Θυμήσου ποιος ήσουν και ξεκίνα να σηκώνεσαι μπας και ανταμώσουμε ξανά στα πρώτα φώτα της αυγής. Τώρα ξέρω πως νιώθεις και έχεις λόγους, ξέρω τι 'ναι αυτό που σε διαχωρίζει απ' τους ανθρώπους. Ξέρω γιατί το όνομα σου συζητάνε στους δρόμους γιατί δεν βρήκες έτοιμους αλλά γέννησες τρόπους. Μάλλον δεν έχουνε αλλάξει και πολλά, ακόμη με τα πόδια στην ίδια δουλειά. Γιατί προτίμησες να έχεις τα χέρια καθαρά όσο οι άλλοι παίζαν ρόλους γλύφοντας αφεντικά. Δεν αποζήτησες ποτέ τη προσοχή, δεν φοβήθηκες το θάνατο στιγμή, ούτε τη φυλακή. Εψαξες στη κόλαση κάποιον να σε κατανοεί γιατί ποιοι στα αλήθεια ζούνε αν όχι οι τολμηροί; Ολοι κυνηγάμε το χρόνο και την ευημερία με βία, είτε αρπάζοντας τη μία ευκαιρία. Παρέκκλιναν όλοι αλλά εσύ πήγες ευθεία, σού δίδαξε η πορεία κι ας ξέμεινες στην εξορία. Είναι δύσκολο να μην αντέχεις τον εαυτό σου, μεγάλα λόγια χωρίς να κουβαλήσουν το σταυρό σου. Είδα ανασφάλεια και κόμπλεξ πίσω απ' το φακό σου κι όλα τα σ' αγαπώ που έπνιξε ο θυμός σου. Ενάντια πάντα στις μόδες της εποχής και ψιλιασμένος στα παιχνίδια της ζωής. Οι τάσεις φυγής σου γίνανε τάσεις αυτοκαταστροφής κι ολόκληρη η γη δεν είναι αρκετή για να κρυφτείς.

πολύ ωραίο στίχο και flow ωραίος