Sinds enkele maanden weten we dat er weinig nodig is om de hele wereld op zijn kop te zetten. Ook Blankenberge lijkt goed dooreengeschud. Het is alsof de stad ontluisd is, ontdaan is van alles wat er te veel aan was. Maar de zee ligt er nog. En Thérèse moet hem elke dag zien.
’t Is een eindje wandelen, maar parkeren bij de kerk van Uitkerke, zorgt er wel voor dat je je een hele dag lang geen zorgen hoeft te maken over de kosten voor het logement van je wagen. Al wandelend maakt Kurt Vandemaele zich de bedenking dat bewegen je laat inzien dat alles verandert, niets blijft stilstaan. En toch valt op hoe goed Blankenberge en zijn inwoners zijn vele historische woningen heeft bewaard. Nergens aan zee heeft het verleden zoveel toekomst. Wie nooit voorbij de stereotiepen kijkt, verwacht niet dat uitgerekend Blankenberge zo'n rijk cultureel erfgoed heeft.
Lees het verhaal in De Krant van West-Vlaanderen. Dat kan ook online: kw.be/nieuws/s...